άνευ λύσης

Υπάρχουν μερικές στιγμές που έρχονται μικρά, καθημερινά πράγματα που τα έχουμε συνηθίσει και μας φέρνουν τα πάνω κάτω. Υπάρχουν στιγμές που παλιοί πόνοι και καημοί έρχονται στην επιφάνεια. Υπάρχουν στιγμές που κρύβεις τα δάκρυα σου γιατί αγαπάς. Και γιατί δεν θέλεις να πιέσεις. Και βλέπεις πράγματα να χάνονται. Αχ πόσο πονάει ετούτη η λέξη. Όταν ήμουν μικρή, ήξερα οτι κανείς από όσους αγαπώ δεν θα χαθεί για πολλά πολλά χρόνια. Όσο μεγαλώνω, φοβάμαι. Γιατί ρε γαμώτο;
Έχει νόημα να στεναχωριέται κανείς για πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει; Για επιλογές των άλλων που κάνουν κακό, μα είναι δικαιωματικά δικές τους. Έχει νόημα να κλαις για κάτι που κρατάει χρόνια; Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ; Και γιατί να μην καταλαβαίνει κανείς...
μάλλον γιατί εγώ δεν θέλω να καταλάβει...