Μεταμορφώσεις...

Πως ξεκινάς με ένα χαμόγελο για οδηγό και το κάνεις δάκρυ; Και ύστερα το δάκρυ γίνεται θυμός, φωνή, καταιγίδα...Και δεν λέει να κοπάσει. Ξέρεις όμως οτι η φυσική συνέχεια είναι η λιακάδα πάλι. Ακόμα και αν δεν καταφέρνεις ακόμα να διώξεις να σύννεφα, μια λάμψη ήδη έχει κατοικήσει τα μάτια σου. Τη βαφτίζεις ελπίδα, να έχεις να πορεύεσαι.
Ξυπνάς το πρωι και λες σήμερα, να! σήμερα τελείωσε. Κάπως όμως σε παρασέρνει μέσα ο τυφώνας. Και κρατάς την ελπίδα σου για την επόμενη μέρα. Και την επομένη. Και την επόμενη. Από ένα σημείο και μετά απλά ελπίζεις να τελειώσει. Κουράστηκες να βάζεις όριο χρόνου, κουράστηκες να παλέυεις, να προσπαθείς. Απλά μέσα στο αδιέξοδο γαντζώνεσαι από τη λάμψη. Και λες ελπίζω, γιατί αλλιώς θα πέσω και δεν θα σηκωθώ. Ελπίζω λοιπόν...

Κουρτίνα

Φεύγεις καμιά φορά και χάνεσαι...πίσω από κουρτίνες χειροποίητες που τις υφαίνεις στο χέρι μέρα με τη μέρα. Να μην δουν οι άλλοι, να μην νιώσουν , να μην αγγίξουν ,να μην σπάσουν τίποτα. Και μια μέρα η κουρτίνα ανοίγει και κάποιος σε βλέπει εκεί γυμνή. Βλέπει τη γραμμή των μηρών σου που δεν είναι τέλεια, βλέπει οτι εχεις σημάδι στην πλάτη. Και δεν εχεις άλλη επιλογή παρά να παραδοθείς. Γιατί κατά βάθος ήθελες να ανοίξει η κουρτίνα. Μα μέρα με τη μέρα αρχίζεις και ντρέπεσαι και κρύβεις το σημάδι, μαζεύεσαι στη γωνία για να δείξεις το σωμα σου από καλύτερη οπτική. Και ασυναίσθητα αρχίζεις πάλι να υφαίνεις την κουρτίνα. Εκεί στη γωνία που είσαι, γύρω σου να σε τυλίγει. Και τελικά εκείνος δεν μπορεί να σε δει. Ξαναμένεις μόνη και κρυμμένη. Με το κρυφό πόθο να έρθει ο επόμενος. Μονο που ξέρεις οτι θα κρυβτείς στο τελος και από αυτόν. Από όλους θα κρυφτείς. Γιατί η κουρτίνα δεν σε χωρίζει από κέινους που είναι έξω. Σε χωρίζει από κείνο που έχεις μέσα.

Outside

outside of me
outside you
what is there
outside that "WE"

nothing bonding
nothing loving
nothing precious
nothing worthy

and i keep
to myself
all i keep
is myself
for myself