κρύβομαι...

Κρύβομαι όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω, αλλά επειδή είναι τόσα πολλά που μπερδεύομαι και δεν ξέρω τι να διαλέξω. Το μόνο σίγουρο είναι οτι ακόμα δεν ξαναβρήκα την ακεραιότητα μου. Το άλλο σιγουρο είναι οτι μάλλον από δω και πέρα, θα με βρίσκετε συχνότερα κάπου αλλού. Στο άλλο μου σπίτι, ή μάλλον στο βασικό μου σπίτι, γιατί εδώ δεν είναι παρά μια αποθήκη συναισθημάτων που φοβάμαι να δείξω στους πολύ κοντινούς και γνωστούς επισκέπτες. Το σπίτι μου έχει για διεύθυνση το όνειρο...κυριολεκτικά...το κλειδί κρατά καλά η ενεσούλα. Αλλά αν θέλετε όντως να επισκεφθείτε, απλά ρωτήστε με...
σας αφήνω με ένα ποίημα....θα ξανάρθω όμως στην αποθήκη μου με νέες κούτες από λόγια κάποια στιγμή...καληνύχτα

Ψυχρό φεγγάρι

Μακάρι να’ χα χέρια σαν κομήτες

Του φεγγαριού τ’ απόκρυφα να φτάσω

Να μου δινε τα όνειρά μου δώρο

Να μ’ άφηνε τον ύπνο μου να πλάσω

Μα κείνο καθορίζει τις αισθήσεις

Και γω δεν ζω παρά σαν αποδέκτης

Όσο και αν ζητώ δω να σε φέρει

Μου δείχνει χρώματα και μου αλλάζει σκέψεις

Κι αν θέλω μοναχά τα δυο σου μάτια

Βαμμένα από το χρώμα της σελήνης;

Κι αν το φως του είναι απλά ανόητο

Εκτός και αν εσύ με συνοδεύεις;

Και αν θα τ’ άλλαζα όλα εδώ και τώρα

Μ’ ένα σου χάδι, μια λέξη, ένα νεύμα;

Μα δεν το νοιάζει το φεγγάρι, δεν το νοιάζει

Φεύγει το χάραμα και με αφήνει μόνη

Χωρίς εκείνο και χωρίς εσένα.