Κουρτίνα

Φεύγεις καμιά φορά και χάνεσαι...πίσω από κουρτίνες χειροποίητες που τις υφαίνεις στο χέρι μέρα με τη μέρα. Να μην δουν οι άλλοι, να μην νιώσουν , να μην αγγίξουν ,να μην σπάσουν τίποτα. Και μια μέρα η κουρτίνα ανοίγει και κάποιος σε βλέπει εκεί γυμνή. Βλέπει τη γραμμή των μηρών σου που δεν είναι τέλεια, βλέπει οτι εχεις σημάδι στην πλάτη. Και δεν εχεις άλλη επιλογή παρά να παραδοθείς. Γιατί κατά βάθος ήθελες να ανοίξει η κουρτίνα. Μα μέρα με τη μέρα αρχίζεις και ντρέπεσαι και κρύβεις το σημάδι, μαζεύεσαι στη γωνία για να δείξεις το σωμα σου από καλύτερη οπτική. Και ασυναίσθητα αρχίζεις πάλι να υφαίνεις την κουρτίνα. Εκεί στη γωνία που είσαι, γύρω σου να σε τυλίγει. Και τελικά εκείνος δεν μπορεί να σε δει. Ξαναμένεις μόνη και κρυμμένη. Με το κρυφό πόθο να έρθει ο επόμενος. Μονο που ξέρεις οτι θα κρυβτείς στο τελος και από αυτόν. Από όλους θα κρυφτείς. Γιατί η κουρτίνα δεν σε χωρίζει από κέινους που είναι έξω. Σε χωρίζει από κείνο που έχεις μέσα.