Στιγμές αδυναμίας

1)Έχετε γνωρίσει ποτέ ανθρώπους ανιδιοτελείς, έτοιμους να βοηθήσουν, με μια συμβουλή, με μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο; Όλοι τους θαυμάζουμε για την γενναιοδωρία τους, τη σιγουριά τους, την αυτάρκεια. Είναι τόσο δυνατοί που νοιάζονται περισσότερο να δίνουν παρά να παίρνουν. Στη ζωή τους, σκεφτόμαστε, δεν υπάρει μοναξιά, και τον πόνο ξέρουν να τον κάνουν χαρά. Νομίζω όμως οτι τέτοιοι άνθρωποι είναι συχνά οι πιο μοναχικοί, οι πιο δυστυχισμένοι, οι πιο κουρασμένοι. Που απλά χρειάζονται οι ίδιοι αυτά τα χαμόγελα που μοιράζουν. Που οι ίδιοι ποτέ δεν έχουν ένα μπράτσο να στηριχτούν όταν το χρειάζονται. Και μέσα από το δόσιμο στους άλλους, μέσα από το ξαλάφρωμα που βλέπουν στα μάτια μας, γεμίζουν και οι ίδιοι.Όταν βλέπετε λοιπόν ένα ήρωα, μην βιαστείτε να του αραδιάστε την ψυχή σας για να μοιραστεί τον πόνο, αλλά κοιτάξτε πρώτα τα μάτια του . Μήπως έχει μεγαλύτερη ανάγκη να μοιραστεί;
2)Γιατί ντρεπόμαστε τόσο να παραδεχτούμε οτι δεν είμαστε όλοι Σούπερμαν;Οτι δεν είναι αμαρτία να μας ενοχλούν τα μικρά πράγματα, τα οποία σύμφωνα με τα "πρέπει" μας δεν επιτρέπεται να μας ενοχλούν;Να είμαστε όλοι δυνατοί...ΠΡΕΠΕΙ...αλλά μερικές φορές δεν αντέχω...με μικροπράγματα τρελαίνομαι...και κουράζομαι τόσο να δείχνω ένα γενναίο χαμόγελο σε όλους. Ωστόσο, όταν τουλάχιστον κάθομαι και τα καταθέτω εδώ νιώθω πολύ καλύτερα. Βρίσκω τη δύναμη να πω συνέχισε. Και πρέπει να συνεχίσω. Αν ήταν μόνο δικό μου το πρέπει ίσως και να ενέδιδα. Αλλά είναι και δικό του. Για μένα, ίσως όχι, αλλά για αυτόν θα έχω πάντα δύναμη. Γιατί η αγάπη δεν έχει πρέπει :)

Μια σκέψη

Όταν με το καλό γίνω μανούλα, ποτέ να μην διώχνω τα παιδιά μου όταν τρέχουν για μια αγκαλιά. Όσο σοβαρά πράγματα και αν έχω να κάνω. :)

Μόνη και μαζί

Μου είπες σήμερα να μάθω να είμαι μόνη...μέχρι να βρω τον άντρα μου...μου είπες να μάθω να παλεύω μόνη....να τα αγνοήσω όλα όσα με κάνουν να κλαίω ,όσα με πικραίνουν.Δεν θα είσαι κει για πάντα . Είμαι νεα και δυνατή λες. Αλλά πως να σου πω σ'αγάπαω? Πως να σου πω οτι κουράστηκα την ψυχρότητα των εξευρωπαισμένων σχέσεων? Σήμερα ζούμε , αύριο όχι....
Εσένα θέλω να μείνεις στη ζωή μου.Όχι μην γελάς, δεν είμαι μικρή, άπειρη και ρομαντική. Το βλέπω στα μάτια σου οτι ξέρεις πως όταν είσαι κει είμαι ευτχυσμένη. Μου δίνεις λόγο να χαμογελάω. Γιατί λοιπόν μου μαθαίνεις ν'αγαπώ την μοναξιά? Φοβάσαι μήπως πληγωθώ αργότερα, αν μ'αφήσεις? Φοβάσαι οτι άλλοι θα με πληγώσουν. Κατάλαβε το σε παρκαλώ αγάπη μου, αν αγαπώ και αν σε έχω ανάγκη είναι όχι επειδή είσαι αποκούμπι, αλλά επειδή έχω μοιραστεί με σένα πολλά. Γιατί είσαι κομμάτι μου. Είναι δυνατόν να μην θέλω να έχω για πάντα μαζί μου τα χέρια μου ή τα μάτια μου?
Σε παρακαλώ μην μου λες άλλο οτι είσαι ερωτευμένος μαζί μου,ότι δεν είναι κάτι εφημέρο, ότι θα μείνουμε για καιρό μαζί. Δεν θέλω το για καιρό . Το φοβάμαι.Θέλω το συν πλην άπειρο. Μην μιλάς καθόλου γι'αυτό καλύτερα. Πονάω.
Μου λες για το μέλλον μου. Το μέλλον μου αγάπη μου στο χω πει. Δεν είναι στα χαρτιά και τα διπλώματα και τις κορνιζούλες. Δεν είναι στα ακριβά ειστιατόρια και τα κλαμπάκια. Είναι εδώ, με τους ανθρώπους που αγαπώ. Και αν δεν με αγπούν και αυτοί δεν υπάρχει κανένα μέλλον. Να τις βράσω και τις σχολές, και την καριέρα και όλα. Θέλω δίπλα μου ένα γλυκό χαμόγελο, που να μην μου αφήνει χώρο στη ζωή, να τη γεμίζει. Δεν φοβάμαι να παραδωθώ σε σένα. Σε αυτή τη σχέση. Ούτε συ να φοβάσαι. Σ'αγαπάω και ας μην στο έχω πει. Για να σου αφήσω αυτόν τον μισητό χώρο. Τη δικλείδα ασφαλείας. Το εντάξει μωρέ, μια απλή σχέση είναι. Δεν είναι απλή σχέση, είναι έρωτας. Μοναδικός και ανεπανάλιπτος. Γιατί θέλω να είμαι εκεί να ζω την κάθε σου ανάσα. Πως να σου πω σ'αγαπάω?