Στιγμές αδυναμίας

1)Έχετε γνωρίσει ποτέ ανθρώπους ανιδιοτελείς, έτοιμους να βοηθήσουν, με μια συμβουλή, με μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο; Όλοι τους θαυμάζουμε για την γενναιοδωρία τους, τη σιγουριά τους, την αυτάρκεια. Είναι τόσο δυνατοί που νοιάζονται περισσότερο να δίνουν παρά να παίρνουν. Στη ζωή τους, σκεφτόμαστε, δεν υπάρει μοναξιά, και τον πόνο ξέρουν να τον κάνουν χαρά. Νομίζω όμως οτι τέτοιοι άνθρωποι είναι συχνά οι πιο μοναχικοί, οι πιο δυστυχισμένοι, οι πιο κουρασμένοι. Που απλά χρειάζονται οι ίδιοι αυτά τα χαμόγελα που μοιράζουν. Που οι ίδιοι ποτέ δεν έχουν ένα μπράτσο να στηριχτούν όταν το χρειάζονται. Και μέσα από το δόσιμο στους άλλους, μέσα από το ξαλάφρωμα που βλέπουν στα μάτια μας, γεμίζουν και οι ίδιοι.Όταν βλέπετε λοιπόν ένα ήρωα, μην βιαστείτε να του αραδιάστε την ψυχή σας για να μοιραστεί τον πόνο, αλλά κοιτάξτε πρώτα τα μάτια του . Μήπως έχει μεγαλύτερη ανάγκη να μοιραστεί;
2)Γιατί ντρεπόμαστε τόσο να παραδεχτούμε οτι δεν είμαστε όλοι Σούπερμαν;Οτι δεν είναι αμαρτία να μας ενοχλούν τα μικρά πράγματα, τα οποία σύμφωνα με τα "πρέπει" μας δεν επιτρέπεται να μας ενοχλούν;Να είμαστε όλοι δυνατοί...ΠΡΕΠΕΙ...αλλά μερικές φορές δεν αντέχω...με μικροπράγματα τρελαίνομαι...και κουράζομαι τόσο να δείχνω ένα γενναίο χαμόγελο σε όλους. Ωστόσο, όταν τουλάχιστον κάθομαι και τα καταθέτω εδώ νιώθω πολύ καλύτερα. Βρίσκω τη δύναμη να πω συνέχισε. Και πρέπει να συνεχίσω. Αν ήταν μόνο δικό μου το πρέπει ίσως και να ενέδιδα. Αλλά είναι και δικό του. Για μένα, ίσως όχι, αλλά για αυτόν θα έχω πάντα δύναμη. Γιατί η αγάπη δεν έχει πρέπει :)