Time to live

Είμαι πολύ παράξενη τον τελευταίο καιρό...κάτι συμβαίνει κάτι αλλάζει...έχω πάθει ψύχωση με όλη τη σημασία της λέξεις με τη σχέση μου...δηλαδή κάνω σαν υστερική να τον δω. Όταν βγαίνω με φίλους αντί να περνάω καλά σκέφτομαι οτι λείπει αυτός, είμαι άρρωστη πλέον. Κινδυνέυω να μετατραπώ σε παθολογική γκόμενα που κλαψουρίζει όταν δεν βγαίνει με τον καλό της και τον σέρνει παντού μαζί. Περίεργο, γιατί τον τελευταίο καιρό εγώ ήμουν αυτή που πίστευα ακράδαντα οτι η σχέση δεν είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά ένα όμορφο κομμάτι του. Νομίζω οτι αρχίζω πάλι τα ίδια λάθη. Αυτή η εξάρτηση πρέπει να σταματήσει. Πριν γίνω κάποια που σιχαίνομαι. Περάνει δύσκολα, χρειάζονται χρόνο με την οικογένεια του τώρα. Χρειάζεται χώρο. Είναι κουρασμένος(χτυπάνε οι σειρήνες εδώ του κτητικού θηλυκού μέσα μου). Πόσο μπανάλ καταστάσεις Θέε μου...με σιχαίνομαι. Καιρός να σοβαρευώ και να ωριμάσω λίγο. Και να ζήσω τη ζωή ΜΟΥ, γιατί δεν θα μπορέσω να την ξαναγράψω αργότερα, και ούτε έχω όρεξη να κλαίγομαι οτι αφιερώθηκα σε ανούσια πράγματα. Καιρός να ζήσω λοιπόν...