Wednesday, February 27, 2008

Φίλοι, φίλοι....

Η Ενεσούλα μου πάσαρε ένα ακόμα παιχνιδάκι...μου ζήτησε και ο Κούκως νεο ποστ και δεν μπόρεσα να αρνηθώ...τι είναι οι φιλία δεν ξέρω ειλικρινά....
είχα φίλους που πίστευα περισσότερο από τον εαυτό μου και με παράτησαν σταν κρυα του λουτρού(θα έλεγα με πρόδωσαν μα είναι πολύ βαρύγδουπο και δεν αξίζει τέτοιες λέξεις μια τόσο φθηνή συμπεριφορά)
είχα φίλους που αγαπούσα μα με ξέχασαν ή τους ξέχασα εγώ...
είχα φίλους-ερωτες που ξανάγιναν φίλοι χωρίς να πάψουν να είναι έρωτες...
είχα φίλους που τους ήξερα λίγο μα με στήριξαν πολύ..
είχα φίλους που δεν έχω δει ποτέ ζωντανά...
γι'αυτό έπαψα να ορίζω τη φιλία...και για μένα είναι μια πολύ γενική έννοια, χωρίς να παύει να έιναι πολύτιμη. Φίλος έιναι εκείνος που ήταν εκεί οταν τον χρειάστηκα έστω και μια μόνο φορά. Που με έκανε να χαμογελάσω, δεν με παράτησε στα δύσκολα, συγχώρεσε και έκλεισε τα μάτια. Κείνος που με δέχτηκε με χαρά. Αλλά ακόμα ψάχνω για κείνον τον φίλο, που θα μπορέσω να τον πάρω οποιαδήποτε ώρα για να του πω έλα, και να έρθει. Και προς το παρόν προσπαθώ να γίνω εγώ έτσι για αυτούς που γνωρίζω.
Πάντως οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους όσους μου χαρισαν έστω και μια στιγμή χαράς, όσοι ήταν εκεί για μένα κάποτε όταν το είχα ανάγκη. Εσείς ειστε οι φίλοι μου, και δεν τις ξεχνάω τις στιγμές να το ξέρετε...

Friday, February 8, 2008

Ένα παιδί μου μίλησε....

Όσο αγαπάω θα ζω είπε ένα παιδί κάποτε.

Πέρασαν δίπλα του ένας κωφάλαλος φίλος και ένα πονεμένο, χαμογελαστό κορίτσι.

Πέρασε δίπλα του Η Τρέλα, μα δεν το άγγιξε. Γιατί την καταλάβαινε ήδη πολύ καλά.

Πέρασαν ποτάμια από αίμα, μα ήταν από παραμύθι και δεν φοβήθηκε.

Φοβόταν μόνο να μην φύγει κανείς από αυτούς. Από εκείνους που αγαπούσε.

Και μ’ ένα σ’ αγαπώ προσπάθησε να τους κρατήσει μαζί. Γίνονταν όμως υποσχέσεις όλοι τους και ξέφευγαν. Πήγαιναν στον αληθινό κόσμο, έτσι του είπαν του παιδιού. Και στο δικό του κόσμο δεν άφηναν παρά ένα συναίσθημα, και δάκρυα. Μα εκείνο συνέχιζε να κλείνει τα μάτια του για να ζει. Ολομόναχο με αντανακλάσεις όσων αγαπούσε. Δυστυχισμένο και ευτυχισμένο μαζί. Με την καρδιά του φυλαγμένη στον κόσμο του και το πρόσωπο του γερμένο στο αληθινό κόσμο. Μοιρασμένο ανάμεσα σε δυο κόσμους, που ποτέ κανείς δεν κατάφερε να ενώσει. Γιατί το όνειρο και η πραγματικότητα δεν μπορούν να γίνουν ένα.

Friday, February 1, 2008

Απολογισμός ή απολογία;

Πέρασαν ήδη 3 μήνες θητείας. Έχω ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό, για να καταλάβω που πάμε. Εγω; έγινα πιο δυνατή μάλλον...αν η αναισθησία σε πράγματα που με έκαναν κομμάτια λέγεται δύναμη.Μπορεί να είναι και μια υποσυνειδητη αντίδραση του οργανισμού μου, που κουράστηκε , σωματικά πλεον να ζει μια αίσθηση ημιτέλειας. Μπορεί και να λέγεται απλά συνήθεια όλο τούτο...
Εσύ; συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου, ο υπεράναθρωπος που ξέρω καλά, που όλα τα αντιμετωπίζει μόνος του, που δεν χρειάζεται κανέναν και τίποτα. Μα γιατί μου απαγορεύεις και μένα να χρειάζομαι; είναι κακό να σε χρειάζομαι; Τελοσπάντων, ίσως είσαι λίγο πιο απόμακρος δεδομένων των συνθηκών. Αχ αυτές οι συνθήκες...με έχουν αποτρελάνει. Ξένη νιώθω στη ζωή σου λόγω των συνθηκών. Εγώ που πάντα ήθελα να έιμαι δίπλα, κοντά , εκεί. Τώρα έγινα ένα συμπλήρωμα θητείας. Και συ λες να μην ανησυχώ...οι συνθήκες.Μάτια μου, μάτια μου....να ξέρες μόνο πόσα πράγματα χωράνε μέσα σε ένα τηλεφωνικό μου σ'αγαπώ...