Monday, May 25, 2009

Μεταμορφώσεις...

Πως ξεκινάς με ένα χαμόγελο για οδηγό και το κάνεις δάκρυ; Και ύστερα το δάκρυ γίνεται θυμός, φωνή, καταιγίδα...Και δεν λέει να κοπάσει. Ξέρεις όμως οτι η φυσική συνέχεια είναι η λιακάδα πάλι. Ακόμα και αν δεν καταφέρνεις ακόμα να διώξεις να σύννεφα, μια λάμψη ήδη έχει κατοικήσει τα μάτια σου. Τη βαφτίζεις ελπίδα, να έχεις να πορεύεσαι.
Ξυπνάς το πρωι και λες σήμερα, να! σήμερα τελείωσε. Κάπως όμως σε παρασέρνει μέσα ο τυφώνας. Και κρατάς την ελπίδα σου για την επόμενη μέρα. Και την επομένη. Και την επόμενη. Από ένα σημείο και μετά απλά ελπίζεις να τελειώσει. Κουράστηκες να βάζεις όριο χρόνου, κουράστηκες να παλέυεις, να προσπαθείς. Απλά μέσα στο αδιέξοδο γαντζώνεσαι από τη λάμψη. Και λες ελπίζω, γιατί αλλιώς θα πέσω και δεν θα σηκωθώ. Ελπίζω λοιπόν...

Saturday, March 14, 2009

Κουρτίνα

Φεύγεις καμιά φορά και χάνεσαι...πίσω από κουρτίνες χειροποίητες που τις υφαίνεις στο χέρι μέρα με τη μέρα. Να μην δουν οι άλλοι, να μην νιώσουν , να μην αγγίξουν ,να μην σπάσουν τίποτα. Και μια μέρα η κουρτίνα ανοίγει και κάποιος σε βλέπει εκεί γυμνή. Βλέπει τη γραμμή των μηρών σου που δεν είναι τέλεια, βλέπει οτι εχεις σημάδι στην πλάτη. Και δεν εχεις άλλη επιλογή παρά να παραδοθείς. Γιατί κατά βάθος ήθελες να ανοίξει η κουρτίνα. Μα μέρα με τη μέρα αρχίζεις και ντρέπεσαι και κρύβεις το σημάδι, μαζεύεσαι στη γωνία για να δείξεις το σωμα σου από καλύτερη οπτική. Και ασυναίσθητα αρχίζεις πάλι να υφαίνεις την κουρτίνα. Εκεί στη γωνία που είσαι, γύρω σου να σε τυλίγει. Και τελικά εκείνος δεν μπορεί να σε δει. Ξαναμένεις μόνη και κρυμμένη. Με το κρυφό πόθο να έρθει ο επόμενος. Μονο που ξέρεις οτι θα κρυβτείς στο τελος και από αυτόν. Από όλους θα κρυφτείς. Γιατί η κουρτίνα δεν σε χωρίζει από κέινους που είναι έξω. Σε χωρίζει από κείνο που έχεις μέσα.

Wednesday, January 21, 2009

Outside

outside of me
outside you
what is there
outside that "WE"

nothing bonding
nothing loving
nothing precious
nothing worthy

and i keep
to myself
all i keep
is myself
for myself

Sunday, April 6, 2008

κρύβομαι...

Κρύβομαι όχι γιατί δεν έχω κάτι να πω, αλλά επειδή είναι τόσα πολλά που μπερδεύομαι και δεν ξέρω τι να διαλέξω. Το μόνο σίγουρο είναι οτι ακόμα δεν ξαναβρήκα την ακεραιότητα μου. Το άλλο σιγουρο είναι οτι μάλλον από δω και πέρα, θα με βρίσκετε συχνότερα κάπου αλλού. Στο άλλο μου σπίτι, ή μάλλον στο βασικό μου σπίτι, γιατί εδώ δεν είναι παρά μια αποθήκη συναισθημάτων που φοβάμαι να δείξω στους πολύ κοντινούς και γνωστούς επισκέπτες. Το σπίτι μου έχει για διεύθυνση το όνειρο...κυριολεκτικά...το κλειδί κρατά καλά η ενεσούλα. Αλλά αν θέλετε όντως να επισκεφθείτε, απλά ρωτήστε με...
σας αφήνω με ένα ποίημα....θα ξανάρθω όμως στην αποθήκη μου με νέες κούτες από λόγια κάποια στιγμή...καληνύχτα


Ψυχρό φεγγάρι

Μακάρι να’ χα χέρια σαν κομήτες

Του φεγγαριού τ’ απόκρυφα να φτάσω

Να μου δινε τα όνειρά μου δώρο

Να μ’ άφηνε τον ύπνο μου να πλάσω

Μα κείνο καθορίζει τις αισθήσεις

Και γω δεν ζω παρά σαν αποδέκτης

Όσο και αν ζητώ δω να σε φέρει

Μου δείχνει χρώματα και μου αλλάζει σκέψεις

Κι αν θέλω μοναχά τα δυο σου μάτια

Βαμμένα από το χρώμα της σελήνης;

Κι αν το φως του είναι απλά ανόητο

Εκτός και αν εσύ με συνοδεύεις;

Και αν θα τ’ άλλαζα όλα εδώ και τώρα

Μ’ ένα σου χάδι, μια λέξη, ένα νεύμα;

Μα δεν το νοιάζει το φεγγάρι, δεν το νοιάζει

Φεύγει το χάραμα και με αφήνει μόνη

Χωρίς εκείνο και χωρίς εσένα.

Wednesday, February 27, 2008

Φίλοι, φίλοι....

Η Ενεσούλα μου πάσαρε ένα ακόμα παιχνιδάκι...μου ζήτησε και ο Κούκως νεο ποστ και δεν μπόρεσα να αρνηθώ...τι είναι οι φιλία δεν ξέρω ειλικρινά....
είχα φίλους που πίστευα περισσότερο από τον εαυτό μου και με παράτησαν σταν κρυα του λουτρού(θα έλεγα με πρόδωσαν μα είναι πολύ βαρύγδουπο και δεν αξίζει τέτοιες λέξεις μια τόσο φθηνή συμπεριφορά)
είχα φίλους που αγαπούσα μα με ξέχασαν ή τους ξέχασα εγώ...
είχα φίλους-ερωτες που ξανάγιναν φίλοι χωρίς να πάψουν να είναι έρωτες...
είχα φίλους που τους ήξερα λίγο μα με στήριξαν πολύ..
είχα φίλους που δεν έχω δει ποτέ ζωντανά...
γι'αυτό έπαψα να ορίζω τη φιλία...και για μένα είναι μια πολύ γενική έννοια, χωρίς να παύει να έιναι πολύτιμη. Φίλος έιναι εκείνος που ήταν εκεί οταν τον χρειάστηκα έστω και μια μόνο φορά. Που με έκανε να χαμογελάσω, δεν με παράτησε στα δύσκολα, συγχώρεσε και έκλεισε τα μάτια. Κείνος που με δέχτηκε με χαρά. Αλλά ακόμα ψάχνω για κείνον τον φίλο, που θα μπορέσω να τον πάρω οποιαδήποτε ώρα για να του πω έλα, και να έρθει. Και προς το παρόν προσπαθώ να γίνω εγώ έτσι για αυτούς που γνωρίζω.
Πάντως οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους όσους μου χαρισαν έστω και μια στιγμή χαράς, όσοι ήταν εκεί για μένα κάποτε όταν το είχα ανάγκη. Εσείς ειστε οι φίλοι μου, και δεν τις ξεχνάω τις στιγμές να το ξέρετε...

Friday, February 8, 2008

Ένα παιδί μου μίλησε....

Όσο αγαπάω θα ζω είπε ένα παιδί κάποτε.

Πέρασαν δίπλα του ένας κωφάλαλος φίλος και ένα πονεμένο, χαμογελαστό κορίτσι.

Πέρασε δίπλα του Η Τρέλα, μα δεν το άγγιξε. Γιατί την καταλάβαινε ήδη πολύ καλά.

Πέρασαν ποτάμια από αίμα, μα ήταν από παραμύθι και δεν φοβήθηκε.

Φοβόταν μόνο να μην φύγει κανείς από αυτούς. Από εκείνους που αγαπούσε.

Και μ’ ένα σ’ αγαπώ προσπάθησε να τους κρατήσει μαζί. Γίνονταν όμως υποσχέσεις όλοι τους και ξέφευγαν. Πήγαιναν στον αληθινό κόσμο, έτσι του είπαν του παιδιού. Και στο δικό του κόσμο δεν άφηναν παρά ένα συναίσθημα, και δάκρυα. Μα εκείνο συνέχιζε να κλείνει τα μάτια του για να ζει. Ολομόναχο με αντανακλάσεις όσων αγαπούσε. Δυστυχισμένο και ευτυχισμένο μαζί. Με την καρδιά του φυλαγμένη στον κόσμο του και το πρόσωπο του γερμένο στο αληθινό κόσμο. Μοιρασμένο ανάμεσα σε δυο κόσμους, που ποτέ κανείς δεν κατάφερε να ενώσει. Γιατί το όνειρο και η πραγματικότητα δεν μπορούν να γίνουν ένα.

Friday, February 1, 2008

Απολογισμός ή απολογία;

Πέρασαν ήδη 3 μήνες θητείας. Έχω ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό, για να καταλάβω που πάμε. Εγω; έγινα πιο δυνατή μάλλον...αν η αναισθησία σε πράγματα που με έκαναν κομμάτια λέγεται δύναμη.Μπορεί να είναι και μια υποσυνειδητη αντίδραση του οργανισμού μου, που κουράστηκε , σωματικά πλεον να ζει μια αίσθηση ημιτέλειας. Μπορεί και να λέγεται απλά συνήθεια όλο τούτο...
Εσύ; συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου, ο υπεράναθρωπος που ξέρω καλά, που όλα τα αντιμετωπίζει μόνος του, που δεν χρειάζεται κανέναν και τίποτα. Μα γιατί μου απαγορεύεις και μένα να χρειάζομαι; είναι κακό να σε χρειάζομαι; Τελοσπάντων, ίσως είσαι λίγο πιο απόμακρος δεδομένων των συνθηκών. Αχ αυτές οι συνθήκες...με έχουν αποτρελάνει. Ξένη νιώθω στη ζωή σου λόγω των συνθηκών. Εγώ που πάντα ήθελα να έιμαι δίπλα, κοντά , εκεί. Τώρα έγινα ένα συμπλήρωμα θητείας. Και συ λες να μην ανησυχώ...οι συνθήκες.Μάτια μου, μάτια μου....να ξέρες μόνο πόσα πράγματα χωράνε μέσα σε ένα τηλεφωνικό μου σ'αγαπώ...