Μεταμορφώσεις...

Πως ξεκινάς με ένα χαμόγελο για οδηγό και το κάνεις δάκρυ; Και ύστερα το δάκρυ γίνεται θυμός, φωνή, καταιγίδα...Και δεν λέει να κοπάσει. Ξέρεις όμως οτι η φυσική συνέχεια είναι η λιακάδα πάλι. Ακόμα και αν δεν καταφέρνεις ακόμα να διώξεις να σύννεφα, μια λάμψη ήδη έχει κατοικήσει τα μάτια σου. Τη βαφτίζεις ελπίδα, να έχεις να πορεύεσαι.
Ξυπνάς το πρωι και λες σήμερα, να! σήμερα τελείωσε. Κάπως όμως σε παρασέρνει μέσα ο τυφώνας. Και κρατάς την ελπίδα σου για την επόμενη μέρα. Και την επομένη. Και την επόμενη. Από ένα σημείο και μετά απλά ελπίζεις να τελειώσει. Κουράστηκες να βάζεις όριο χρόνου, κουράστηκες να παλέυεις, να προσπαθείς. Απλά μέσα στο αδιέξοδο γαντζώνεσαι από τη λάμψη. Και λες ελπίζω, γιατί αλλιώς θα πέσω και δεν θα σηκωθώ. Ελπίζω λοιπόν...