Χριστούγεννα σε συσκευασία δώρου...

Βγήκα έξω και έψαχνα Χριστούγεννα...Κάποιον ίσως που να χαμογελάει στο δρόμο. Μια γλυκά ματιά. Κάποιον να δίνει ελεημοσύνη. Λίγη καλοσύνη. Δεν βρήκα τίποτα. Βρήκα ανθρώπους φορτώμενους με ψώνια, εκνευρισμένους, με μια άρρωστη μανία να αγοράσουν και να ξοδέψουν λες και εκεί είναι η ουσία των γιορτών. Βρήκα μαγαζάτορες που εκμεταλλεύονταν τους πελάτες επ'ευκαιρίας της περίστασης. Βρήκα και έναν ΄Αγιο Βασίλη,που όμως ούρλιαζε πολιτικά συνθήματα,γιατί ήταν τμήμα της φοιτητικής διαμαρτυρίας. Φοβήθηκα. Δεν θέλω να έχουμε γιορτές. Γιατί γινόμαστε κακοί, άπληστοι, αχόρταγοι. Γιατί ποδοπατάμε ο,τι καλό συμβολίζουν. Γιατί δεν δίνουμε στα παιδιά όνειρα,αλλά σακούλες από το Τζάμπο. Γιατί δεν χαρίζουμε αγάπη αλλά κουτιά και πακέτα. Γιατί δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Γιατί το χρστουγεννιάτικο δέντρο το κρεμάσαμε ανάποδα, όπως και την ανθρωπιά μας. Για διακοσμητικούς λόγους. Για να σκεπάσουμε με χαρτί περιτυλίγματος τα λάθη μας. Για να μη χρειαστεί να ανοίξουμε την αγκαλιά μας. Για να εξαγοράσουμε την μοναξιά στην οποία βουλιάζουμε από εγωισμό.
Και κάπου σε αυτό τον πανικό ήθελα να φωνάξω μιαν ευχή. Φέτος ας ανοίξουμε την αγκαλιά μας και όχι λαγοριασμό στην τράπεζα. Ας χαρίσουμε πρώτα από όλα ζεστασιά και αγάπη. Χρόνια πολλά και αληθινά χριστούγεννα να έχετε.

Οι μικρές μου αγάπες

Αφού με προσκάλεσε η Ναταλία, δεν μπορούσα να αρνηθώ...
Τα αγαπημένα μου πράγματα λοιπόν είναι...
1)παπούτσια του χορού, ειδικά εκείνα για το τανγκό καθώς και όλα τα ανάλογα αξεσουάρ που έχω....
2)φουλάρια, κασκόλ και πάσης φύσεως πασμίνες που στολίζουν το λαιμό μου με τα πρώτα κρύα...
3)ένα βραχιόλι που μου θυμίζουν καλοκαίρι, διακοπές και εκείνον που το χάρισε και ένα δαχτυλίδι που το βρήκα στην παραλία και το ερωτεύτηκα
4)οι ποιητικές συλλογές , ειδικά τα Άπαντα της Πολυδούρη
5) οι μουσική μου σε σιντί, υπολογιστή, κασσέτες και όπου αλλού βρίσκεται για να με συναντάει όταν τη χρειάζομαι


φωτογραφίες δεν υπόσχομαι, αφήνω την φαντασία σας ελεύθερη...
χμμμμ θα προσκαλεσω την Αγγελική μου φαίνεται και τον καφετζή αν θέλουν βεβαίως....

Θα περιμένω...

Να που μπήκε και μένα η αγάπη μου σε αναμονή. Υπομονή είναι το μόνο που μου μένει να λεω και να ξαναλέω μήπως το βάλω τελικά μέσα μου. Και να δείχνω χαρούμενη στους γύρω, όσο μπορώ, για να μην υποψιαστούν την αδυναμία μου. Μια βλακεία είναι η θητεία, και αυτό είναι που εμ εξοργίζει απελπιστικά πολύ. Άδικα κουράζονται και ταλαιπωρούνται τόσοι άντρες για ένα χρόνο. Δεν μπορώ όμως να κάνω και τίποτα ουσιώδες πέρα από το να στηρίζω, να ηρεμώ και να αγαπάω στην τελική. Ίσως και κάποια ταξιδάκια, για να αποδείξω στον εαυτό μου οτι αυτό που σου λείπει τόσο πολύ από έναν άνθρωπο μπορεί να μην είναι οι πιο ανεπάναλιπτες στιγμές που ζήσατε, αλλά απλά η αγκαλιά του. Το γλυκό του βλέμμα.
Είναι μόλις η αρχή, και είμαι ακόμα σε πολύ δύσκολη φαση. Αλλά καταλαβαίνω οτι η αγάπη δεν μετριέται ούτε σε φιλιά, ούτε σε λόγια. Μετριέται σε πράξεις. Γι'αυτό θα κάνω το καλύτεπο που μπορώ και για τους δυο μας, και αν κάποτε δεν αντέχω έχω αρκετά τετραδιάκια, όπου μπορώ να καταχωνιάσω τον πόνο μου να γίνει λέξεις, και ύστερα να τον διώξω μακρυά.

άνευ λύσης

Υπάρχουν μερικές στιγμές που έρχονται μικρά, καθημερινά πράγματα που τα έχουμε συνηθίσει και μας φέρνουν τα πάνω κάτω. Υπάρχουν στιγμές που παλιοί πόνοι και καημοί έρχονται στην επιφάνεια. Υπάρχουν στιγμές που κρύβεις τα δάκρυα σου γιατί αγαπάς. Και γιατί δεν θέλεις να πιέσεις. Και βλέπεις πράγματα να χάνονται. Αχ πόσο πονάει ετούτη η λέξη. Όταν ήμουν μικρή, ήξερα οτι κανείς από όσους αγαπώ δεν θα χαθεί για πολλά πολλά χρόνια. Όσο μεγαλώνω, φοβάμαι. Γιατί ρε γαμώτο;
Έχει νόημα να στεναχωριέται κανείς για πράγματα που δεν μπορεί να αλλάξει; Για επιλογές των άλλων που κάνουν κακό, μα είναι δικαιωματικά δικές τους. Έχει νόημα να κλαις για κάτι που κρατάει χρόνια; Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ; Και γιατί να μην καταλαβαίνει κανείς...
μάλλον γιατί εγώ δεν θέλω να καταλάβει...

Προσευχή...

Κύριε παντοδύναμε ελέησέ με…
Δείξε μου το θαύμα σου…
Αγκάλιασε τα πονεμένα μάτια και τάισε τα πεινασμένα στόματα
Και αν δεν σου φτάνουν τα ψωμιά και τα ψάρια, τι σοι κύριος είσαι;

Κύριε παντοδύναμε ελέησε με,
Μην αφήσεις τη Μαγδαληνή να γίνει πόρνη, κάλυψε την ανάγκη της
Στους δυνατούς μην επιτρέψεις να πληγώσουν τους λεπρούς
Και αν δεν σου φτάνει η ισχύς και η θέληση τι σοι κύριος είσαι;


Κύριε παντοδύναμε συγχώρεσε με…
Όσο περιορίζεις την αγάπη και επινοείς δόγματα
Όσο φοβερίζεις, όσο πολλαπλασιάζεις τα μίση
Όσο δεν ευλογείς τον έρωτα, δεν είσαι Κύριος μου



Δείξε μου το θαύμα σου κύριε, κάνε με τυφλή, κουφή, και τότε θα προσκυνήσω και θα ψάλλω ύμνους στο ιερό όνομα σου….

oneira me melani

Όσα είναι ανείπωτα

Γύρισα από το πρώτο μέρος των διακοπών με τόσο καλή διάθεση, τόσο χαλαρωμένη και ευτυχισμένη, κυριολεκτικά βουτηγμένη σε σιρόπι, με φωτογρφίες που περιέχχουν μερικές από τις πιο γλυκές στγμές της ζωής μου. Σε μια εβδομάδα με περιμένει ακόμα μια δόση, η Σαντορίνη φαίνεται οτι έχει διάδοση στη μπλογκόσφαιρα φέτος(και όχι μόνο στη μπλογκόσφαιρα και όχι μόνο φέτος εδώ που τα λέμε ). Νομίζω οτι προς στιγμή έχω απάντησει στα ερωτήματα που θέτω στον εαυτό μου. Βασικά μου φτάνει που έμαθα πως είναι να κλαις από ευτυχία γιατί έχεις αυτό ακριβώς που θες. Το θάυμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Δεν ξέρω μπορεί τα ίδια να λέει κάθε ερωτευμένη κοπέλα που περνάει όμορφα στη σχέση της. Απλά για μένα είναι το μεγαλύτερο δώρο. Όλα λόγια είναι θα μου πείτε, αλλά και ένα χαμόγελο μου να δείτε θα είναι όλα μέσα...

Αχ βαχ...γίνομαι 18 τόσο σύντομα, και ακόμα είμαι το ίδιο 8χρονο που ήρθε με δυο τρομαγμένα μάτια σε μια τάξη όπου όλοι μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε.Το κοριτσάκι που καθόταν με τις ώρες και διάβαζε, διάβαζε,διάβαζε και έφευγε μακριά. Που έκαιγε με το βλέμμα τις φίλες του πρώτου της έρωτα. Που έφτασε πέρσι στη κατάθλιψη , ευχόμενη να τελειώσουν όλα όσα την τυραννούσαν χωρίς να φταίει ούτε αυτή ούτε αυτός που τη συντρόφευε τότε.Τότε ήρθαν δυο γαλανά μάτια και της χάρισαν όσα ποτέ δεν περίμενε να έχει. Και η ζωή ύστερα της έδειξε οτι ακόμα και μέσα από την ατυχία οδηγεί σαι κάπου, κάπου όπου αξίζει να πας.Και αν βλέπεις τα σημάδια και ακολουθείς την φωνή μέσα σου, θα δεις την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως ναι, τώρα έδω που έφτασα δεν μετανιώνω παρά μόνο για όσες φορές πλήγωσα κάποιον. Για τις επιλογές μου όμως δεν μετανιώνω. Για΄τι έιμαι αυτή που είμαι και αυτό που έχω χτίσει γύρω μου το αγαπώ.

Μπλογκομπερδέματα, μπλογκοαλλάγματα

Ουπς, μόλις ανακάλψα στην μπλογκόσφαιρα μια δεύτερη ονειροπαρμένη,πολύ παλιότερη από μένα....προς αποφυγήν μπερδέματος έγινα ονειροσυνεπαρμένη...και ας μην υπάρχει σαν λέξη, υπάρχει σαν πνευματική κατάσταση! καλημέρες

Ντροπή

-Μέσα σε ένα αυτοκίνητο βρίσκονται ένας
>
> Αλβανός, ένας Ρωσοπόντιος και
>
> ένας Πακιστανός. Ποιος οδηγάει;
>
>
>
> -Ο μπάτσος!!!


Μου έστειλαν ένα μύνημα με αυτό το ανέκδοτο...Μπράβο βρε...είμαι περήφανη για το ήθος αυτού που το σκέφτηκε!Να το χαίρεσαι το χιούμορ σου φίλε μου, τέτοιο που το έχεις!Μόνο πρόσεχε μην βρεθείς ποτέ εσύ στο πίσω κάθισμα με ένα μπάτσο να οδηγεί, ε σπίρτο μου;
Και όταν την επόμενη φορά θα περηφανεύεσαι για την καταγωγή σου από την άνω Στραβοκαμμένη, να έχεις υπόψη σου, ότι ίσως κέινος ο Αλβανός να έχει 5 παιδιά να ταίσει, ενώ έσυ στα 30 σου ζεις με τη μανούλα σου που σου φτιάχνει μουσακά. Ο ρωσοπόντιος πάιζει να τελείωσε δυο πανεπιστήμια και να έχει κάνει διδακτορικό, όταν εσύ έκανες ντελίβερι με το μηχανάκι σου. Ο πακιστανός ξέρεις δεν έχει την άνεση σου να ξοδεύει λεφτά, και δουλεύει 20 ώρες την ημέρα για να ζήσει. Πως σου φαίνεται αυτό τώρα εξυπνάκια ε? Το μικροαστικό σου μυαλουδάκι γουστάρει τέτοια φάση? Κύλα λοιπόν πίσω στην Στραβοκαμμένη σου, να σε κάνει αγκαλίτσα η μαμά σου γιατί το διαφορετικό θέλει κότσια να το δεχτείς, ενώ εσύ δυστυχώς μέσα στην μικρότητα και την ασχετοσύνη σου είσαι ένας δειλός.


Συγγνώμη για το άγριο τόνο, αλλά δεν ανέχομαι τέτοιου είδους αστεία. Ο φασισμός νόμιζα οτι ξεπεράστηκε αλλά απο οτι φαίνεται υπάρχουν ακόμα τόσο αμόρφωτοι και αηδιαστικοί άνθρωποι που ευδοκιμεί στα περιορισμένα μυαλουδάκια τους. Τα συγχαρητήρια μου να δώσω στους γονείς που τα μεγάλωσαν, να τους ζήσουν τα φυντάνια τους !Αν ήξεραν κιόλας να δείξουν στον χαρτη που βρίσκεται η χώρα τους και ποιος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος, θα ταν τουλάχιστον εθνικιστικό το φαινόμενο. Αλλά δεν ξέρουν. Εδώ έχουμε μάυρα μεσάνυχτα! Και αν ακούσω από κανέναν άλλο ένα παρόμοιο ανέκδοτο, να στε σίγουροι θα γελάσω. Θα γελάσω στα μούτρα του, να του πω πόσο γελοίος και ηλίθιος είναι, πόσο εγωιστής και εαυτούλης.

Ο Αύγουστος και εγώ

Ο Αυγουστος μπήκε δροσερός και φρέσκος. Και φέρνει διακοπές. Πλοία που φεύγουν και σε παίρνουν σε μέρη με άσπρα ασβεστωμένα σπιτάκια, με απέρνατες παραλίες και ελευθερία.Αυτό που εμπνέουν πάντα τα νησάκια. Μόναχα ουρανός και αέρας και μοναξιά που λέει και ο Δεληβοριάς και όλα αυτά κάτω από τον καυτό ήλιο.Μια κάθαρση με γέυση από αλάτι και ιώδιο.
Και δυο γαλάζια μάτια που ακόμα δεν τους έχω εξομολογηθεί πόσο τα αγαπάω. Γιατί φοβάμαι οτι μόλις το πω η μαγεία θα χαθεί. Γιατί πάλι πνίγομαι μέσα σε λέξεις ασήμαντες και συναισθήματα απροσδιόριστα. Γιατί ψάχνω συνεχώς το εγώ μου και αυτό όλο ξεφεύγει και μεταλλάσσεται. Γιατί θέλω να κλάψω με τις ώρες και να ουλριάξω αυτά που νιώθω χωρίς αναστολές. Γιατί ψάχνω κάποιον να τον ρωτήσω γιατί; και να έχει μια καλή απάντηση.
Αλλά ξέφυγα από το θέμα μου, τον Αύγουστο μου, που θα μου αποκαλύψει τι θα κάνω για τα επόμενα χρόνια, θα με ενηλικιώσει και θα μου χαρίσει πολλές συναντήσεις με ανθρώπους που αγαπώ. και αν μέσα σε όλα αυτά με βρω και μένα , τόσο το καλύτερο. Αν όχι, έχω ακόμα πολλά καλοκαίρια. Καλό σας καλοκαίρι λοιπόν , αγαπητοί συνταξιδιώτες ....

Μισά λόγια, ολόκληρες σκέψεις

Το φεγγάρι είναι μισό. Και τι θα άλλαζε δηλαδή άμα ήταν ολόκληρο; Άμα όλα τα πράγματα στον κόσμο ήταν όπως τα θελουμε/φανταζόμαστε/τελειοποιούμε; Δεν είναι καλύτερος ένας κόσμος για ανθρώπους ,ανρώπινος; Με λάθη δικά τους, με τα κουσούρια τους;Αυτά δεν είναι τα μπαχαρικά της ζωής;Ένα θέλω μεγάλο κυνηγάμε όλοι χωρίς να βλέπουμε το νοήμα πίσω του.
Και τελικά κολάμε σε αυτά που δημιουργούν αυτό το θέλω. Και ξεχνάμε οτι έχουμε μια ψυχή να ακούσουμε, μια καρδιά να νιώσουμε. Ξεχνάμε τι όμορφα που είναι χωρίς το άγχος να ανταποκριθούμε σε όσα μας επιβάλλουν. Ξεχνάμε αυτή τη μαγεία, που αναζητάω συνέχεια. Την αγάπη για τον κόσμο. Που οτι και να συμβαίνει, παραμένει υπέροχος. Όσο παλέυουμε για τα αθωά πράγμτα που πιστεύαμε μικροί θα είναι υπέροχος. Και το φεγγάρι το μισό θα είναι πιο χορταστικό από το ολόκληρο. Θα αφήνει υποσχέσεις να ολοκληρωθεί, υποσχέσεις της ευτυχίας. Αλλά το απολαμβάνω και μισό,χωρίς να περιμένω το ολόκληρο να εμφανιστεί.

Μεγάλωσα μικρή

Σήμερα το μπλογκ αυτό ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής. Κάποια στιγμή το είχα πάρει απόφαση να το διαγράψω...και ο μόνος λόγος που σώθηκε είναι γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ένα κουμπάκι για να το σβήσω, και έπρεπε να διαγράφω κάθε ανάρτηση ξεχωριστά. Επειδή λοιπόν ήταν χρονοβόρα διαδικασία, είπα να το αφήσω για άλλη φορα. Και τελικά αποφάσισα να μείνει. Γιατί ήθελα ευθύς εξαρχής να το διαγράψω? Γιατί διάβασα το σχόλιο της Ναταλίας που με έκανε να συνέλθω λίγο από το ντελίριο και το παραλήρημα που ζόυσα, να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν ασχολούνται ολημερίς με την ανάλυση των συναισθημάτων τους, δεν κάνουν την τρίχα τριχιά και τελοσπάντων δεν κολλάνε σε ένα μεγάλο εγώ, ένα ακόμα μεγαλύτερο ΑΥΤΟΣ και όλα τα συναφή.Ναταλίτσα ίσως να απορήσεις πως τα εξήγαγα όλα αυτά από το σχόλιο σου,αλλά με έβαλε να σκεφτώ μια φράση σου. Οτι βρίσκεσαι 10 χρόνια μπροστά από τη φάση που περνάω. Συνειδητοποίησα οτι αυτό που τώρα για μένα φαντάζει τεράστιο, σε 10 χρόνια μπορεί και να μην το θυμάμαι καν. Γιατί λοιπόν να το κουράζω?

Πάντως σκεφτόμουν και κάτι άλλο Ναταλία. Μου θύμησες λίγο την αδελφή μου, που είναι περίπου στην ηλικία σου. Και σκέφτηκα οτι από μωρό ανγαζόμουν να μεγαλώνω γρήγορα, πολύ γρήγορα. Κάτι η αλλαγή της χώρας δυο φορές, κάτι οι γονείς που δούλευαν πολλές ώρες, κάτι οτι για παρέα είχα την 9 χρόνια μεγαλύτερη αδελφούλα μου. Πάντα έτρεχα. Και τελικά γυρνούσε η ίδια η αδελφή μου και μου έλεγε στάματα να κάνεις αυτό, αυτό δεν είναι για την ηλικία σου, τι ξέρεις εσύ. Και παντα διεκδίκούσα να έιμαι ίση με αυτήν, αλλά με περνούσε ένα κεφάλι σε όλα. Πολύ λογικό. Τελικά όταν πήγε να ζήσει μόνη, εγώ μεγάλωσα ακόμα πιο απότομα. Γιατί είχα τώρα διπλό ρόλο, τον δικό μου και τον δικό της.Έχω δυο γονείς με όλες τις παραξενιές τους, που κακά τα ψέμματα έιναι λίγο χαμένοι σε μια χώρα που όσο καλά και αν τους δέχτηκε, δεν έγινε πατρίδα. Που είναι υποχρεωμένοι να δίνουν κάθε μέρα αγώνα για να μιλήσουν μια γλώσσα που έμαθαν στα 40. Πού καμιά φορά ρωτανε το παιδί τους για την ορθογραφία των λέξεων. Δυο άνθρωποι με διδακτορικά, που αρκούνται σε πολύ λιγότερα από οτι αξίζουν. Και εγώ είμαι κάπου στη μέση, προσπαθώντας να επιταχύνω τον χρόνο. Να τους προστατέψω όπως μπορώ . Είναι παράλογο αλλά αισθάνομαι υπέυθυνη για αυτούς. Στα 18 μου. Εν τέλει παλεύοντας να μεγαλώσω δεν μεγάλωσα. Έμεινα παιδί.Ένα παιδί που χρειάζεται άπειρες αγκαλιές .Ένα παιδί αφελές πολλές φορές. Που φοράει μια μάσκα καμιά φορα να κρυφτεί , γιατί έξω πρέπει να είναι ενήλικας. Και αυτή η μασκα είναι άσχημη, ψέυτικη, κρυα. Μεγάλωσα μικρή μάλλον αυτό φταίει...:)

Time to live

Είμαι πολύ παράξενη τον τελευταίο καιρό...κάτι συμβαίνει κάτι αλλάζει...έχω πάθει ψύχωση με όλη τη σημασία της λέξεις με τη σχέση μου...δηλαδή κάνω σαν υστερική να τον δω. Όταν βγαίνω με φίλους αντί να περνάω καλά σκέφτομαι οτι λείπει αυτός, είμαι άρρωστη πλέον. Κινδυνέυω να μετατραπώ σε παθολογική γκόμενα που κλαψουρίζει όταν δεν βγαίνει με τον καλό της και τον σέρνει παντού μαζί. Περίεργο, γιατί τον τελευταίο καιρό εγώ ήμουν αυτή που πίστευα ακράδαντα οτι η σχέση δεν είναι το κέντρο του κόσμου, αλλά ένα όμορφο κομμάτι του. Νομίζω οτι αρχίζω πάλι τα ίδια λάθη. Αυτή η εξάρτηση πρέπει να σταματήσει. Πριν γίνω κάποια που σιχαίνομαι. Περάνει δύσκολα, χρειάζονται χρόνο με την οικογένεια του τώρα. Χρειάζεται χώρο. Είναι κουρασμένος(χτυπάνε οι σειρήνες εδώ του κτητικού θηλυκού μέσα μου). Πόσο μπανάλ καταστάσεις Θέε μου...με σιχαίνομαι. Καιρός να σοβαρευώ και να ωριμάσω λίγο. Και να ζήσω τη ζωή ΜΟΥ, γιατί δεν θα μπορέσω να την ξαναγράψω αργότερα, και ούτε έχω όρεξη να κλαίγομαι οτι αφιερώθηκα σε ανούσια πράγματα. Καιρός να ζήσω λοιπόν...

Στιγμές αδυναμίας

1)Έχετε γνωρίσει ποτέ ανθρώπους ανιδιοτελείς, έτοιμους να βοηθήσουν, με μια συμβουλή, με μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο; Όλοι τους θαυμάζουμε για την γενναιοδωρία τους, τη σιγουριά τους, την αυτάρκεια. Είναι τόσο δυνατοί που νοιάζονται περισσότερο να δίνουν παρά να παίρνουν. Στη ζωή τους, σκεφτόμαστε, δεν υπάρει μοναξιά, και τον πόνο ξέρουν να τον κάνουν χαρά. Νομίζω όμως οτι τέτοιοι άνθρωποι είναι συχνά οι πιο μοναχικοί, οι πιο δυστυχισμένοι, οι πιο κουρασμένοι. Που απλά χρειάζονται οι ίδιοι αυτά τα χαμόγελα που μοιράζουν. Που οι ίδιοι ποτέ δεν έχουν ένα μπράτσο να στηριχτούν όταν το χρειάζονται. Και μέσα από το δόσιμο στους άλλους, μέσα από το ξαλάφρωμα που βλέπουν στα μάτια μας, γεμίζουν και οι ίδιοι.Όταν βλέπετε λοιπόν ένα ήρωα, μην βιαστείτε να του αραδιάστε την ψυχή σας για να μοιραστεί τον πόνο, αλλά κοιτάξτε πρώτα τα μάτια του . Μήπως έχει μεγαλύτερη ανάγκη να μοιραστεί;
2)Γιατί ντρεπόμαστε τόσο να παραδεχτούμε οτι δεν είμαστε όλοι Σούπερμαν;Οτι δεν είναι αμαρτία να μας ενοχλούν τα μικρά πράγματα, τα οποία σύμφωνα με τα "πρέπει" μας δεν επιτρέπεται να μας ενοχλούν;Να είμαστε όλοι δυνατοί...ΠΡΕΠΕΙ...αλλά μερικές φορές δεν αντέχω...με μικροπράγματα τρελαίνομαι...και κουράζομαι τόσο να δείχνω ένα γενναίο χαμόγελο σε όλους. Ωστόσο, όταν τουλάχιστον κάθομαι και τα καταθέτω εδώ νιώθω πολύ καλύτερα. Βρίσκω τη δύναμη να πω συνέχισε. Και πρέπει να συνεχίσω. Αν ήταν μόνο δικό μου το πρέπει ίσως και να ενέδιδα. Αλλά είναι και δικό του. Για μένα, ίσως όχι, αλλά για αυτόν θα έχω πάντα δύναμη. Γιατί η αγάπη δεν έχει πρέπει :)

Μια σκέψη

Όταν με το καλό γίνω μανούλα, ποτέ να μην διώχνω τα παιδιά μου όταν τρέχουν για μια αγκαλιά. Όσο σοβαρά πράγματα και αν έχω να κάνω. :)

Μόνη και μαζί

Μου είπες σήμερα να μάθω να είμαι μόνη...μέχρι να βρω τον άντρα μου...μου είπες να μάθω να παλεύω μόνη....να τα αγνοήσω όλα όσα με κάνουν να κλαίω ,όσα με πικραίνουν.Δεν θα είσαι κει για πάντα . Είμαι νεα και δυνατή λες. Αλλά πως να σου πω σ'αγάπαω? Πως να σου πω οτι κουράστηκα την ψυχρότητα των εξευρωπαισμένων σχέσεων? Σήμερα ζούμε , αύριο όχι....
Εσένα θέλω να μείνεις στη ζωή μου.Όχι μην γελάς, δεν είμαι μικρή, άπειρη και ρομαντική. Το βλέπω στα μάτια σου οτι ξέρεις πως όταν είσαι κει είμαι ευτχυσμένη. Μου δίνεις λόγο να χαμογελάω. Γιατί λοιπόν μου μαθαίνεις ν'αγαπώ την μοναξιά? Φοβάσαι μήπως πληγωθώ αργότερα, αν μ'αφήσεις? Φοβάσαι οτι άλλοι θα με πληγώσουν. Κατάλαβε το σε παρκαλώ αγάπη μου, αν αγαπώ και αν σε έχω ανάγκη είναι όχι επειδή είσαι αποκούμπι, αλλά επειδή έχω μοιραστεί με σένα πολλά. Γιατί είσαι κομμάτι μου. Είναι δυνατόν να μην θέλω να έχω για πάντα μαζί μου τα χέρια μου ή τα μάτια μου?
Σε παρακαλώ μην μου λες άλλο οτι είσαι ερωτευμένος μαζί μου,ότι δεν είναι κάτι εφημέρο, ότι θα μείνουμε για καιρό μαζί. Δεν θέλω το για καιρό . Το φοβάμαι.Θέλω το συν πλην άπειρο. Μην μιλάς καθόλου γι'αυτό καλύτερα. Πονάω.
Μου λες για το μέλλον μου. Το μέλλον μου αγάπη μου στο χω πει. Δεν είναι στα χαρτιά και τα διπλώματα και τις κορνιζούλες. Δεν είναι στα ακριβά ειστιατόρια και τα κλαμπάκια. Είναι εδώ, με τους ανθρώπους που αγαπώ. Και αν δεν με αγπούν και αυτοί δεν υπάρχει κανένα μέλλον. Να τις βράσω και τις σχολές, και την καριέρα και όλα. Θέλω δίπλα μου ένα γλυκό χαμόγελο, που να μην μου αφήνει χώρο στη ζωή, να τη γεμίζει. Δεν φοβάμαι να παραδωθώ σε σένα. Σε αυτή τη σχέση. Ούτε συ να φοβάσαι. Σ'αγαπάω και ας μην στο έχω πει. Για να σου αφήσω αυτόν τον μισητό χώρο. Τη δικλείδα ασφαλείας. Το εντάξει μωρέ, μια απλή σχέση είναι. Δεν είναι απλή σχέση, είναι έρωτας. Μοναδικός και ανεπανάλιπτος. Γιατί θέλω να είμαι εκεί να ζω την κάθε σου ανάσα. Πως να σου πω σ'αγαπάω?