Όσα είναι ανείπωτα

Γύρισα από το πρώτο μέρος των διακοπών με τόσο καλή διάθεση, τόσο χαλαρωμένη και ευτυχισμένη, κυριολεκτικά βουτηγμένη σε σιρόπι, με φωτογρφίες που περιέχχουν μερικές από τις πιο γλυκές στγμές της ζωής μου. Σε μια εβδομάδα με περιμένει ακόμα μια δόση, η Σαντορίνη φαίνεται οτι έχει διάδοση στη μπλογκόσφαιρα φέτος(και όχι μόνο στη μπλογκόσφαιρα και όχι μόνο φέτος εδώ που τα λέμε ). Νομίζω οτι προς στιγμή έχω απάντησει στα ερωτήματα που θέτω στον εαυτό μου. Βασικά μου φτάνει που έμαθα πως είναι να κλαις από ευτυχία γιατί έχεις αυτό ακριβώς που θες. Το θάυμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα σου. Δεν ξέρω μπορεί τα ίδια να λέει κάθε ερωτευμένη κοπέλα που περνάει όμορφα στη σχέση της. Απλά για μένα είναι το μεγαλύτερο δώρο. Όλα λόγια είναι θα μου πείτε, αλλά και ένα χαμόγελο μου να δείτε θα είναι όλα μέσα...

Αχ βαχ...γίνομαι 18 τόσο σύντομα, και ακόμα είμαι το ίδιο 8χρονο που ήρθε με δυο τρομαγμένα μάτια σε μια τάξη όπου όλοι μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινε.Το κοριτσάκι που καθόταν με τις ώρες και διάβαζε, διάβαζε,διάβαζε και έφευγε μακριά. Που έκαιγε με το βλέμμα τις φίλες του πρώτου της έρωτα. Που έφτασε πέρσι στη κατάθλιψη , ευχόμενη να τελειώσουν όλα όσα την τυραννούσαν χωρίς να φταίει ούτε αυτή ούτε αυτός που τη συντρόφευε τότε.Τότε ήρθαν δυο γαλανά μάτια και της χάρισαν όσα ποτέ δεν περίμενε να έχει. Και η ζωή ύστερα της έδειξε οτι ακόμα και μέσα από την ατυχία οδηγεί σαι κάπου, κάπου όπου αξίζει να πας.Και αν βλέπεις τα σημάδια και ακολουθείς την φωνή μέσα σου, θα δεις την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως ναι, τώρα έδω που έφτασα δεν μετανιώνω παρά μόνο για όσες φορές πλήγωσα κάποιον. Για τις επιλογές μου όμως δεν μετανιώνω. Για΄τι έιμαι αυτή που είμαι και αυτό που έχω χτίσει γύρω μου το αγαπώ.