Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα μαγεμένο δάσος. Εκεί ζούσαν νεράιδες , πνεύματα και κάθε λογής μαγικά πλάσματα. Εκεί ζούσε και μια μάγισσα, που δεν ήταν ούτε κακιά, ούτε καλή. Απλά ζούσε μόνη της στο δάσος, άλλοτε θεραπεύοντας τα άρρωστα ξωτικά και άλλοτε γκρινιάζοντας στους νάνους. Κανείς δεν την αντιπαθούσε, μα και κανείς δεν τη συμπαθούσε. Δεν είχε βγει ποτέ από τη σκιά των δέντρων, δεν πλησίασε ποτέ τους ανθρώπους. Δεν ήξερε να πει αν ήταν ευτυχισμένη η όχι. Δεν γνώριζε άλλη ζωή από αυτή που είχε. Μερικές φορές παρακολουθούσε τους χορούς των ξωτικών και τα παιχνίδια των νεράιδων και ένιωθε περίεργα. Δεν ήξερε να το περιγράψει, αλλά ήξερε πως παρόμοια ένιωθε όταν από κάποιο φίλτρο της έλειπε το πιο ουσιώδες συστατικό.
Μια μέρα άκουσε ένα παράξενο ήχο, που δεν τον είχε ξανακούσει. Βγήκε από το καλύβι της και αντίκρισε μια νέα κοπέλα, που έκλαιγε. Δεν είχε συνηθίσει να έρχονται άνθρωποι στο δάσος και μάλιστα τόσο βαθιά και θύμωσε στην αρχή. Ήθελε να κάνει κάποιο ξόρκι, να τρομάξει την απρόσκλητη μουσαφίρισσα αλλά τελικά το μετάνιωσε. Η νεαρή έκλαιγε τόσο πικρά που δεν της πήγε καρδιά να τη διώξει. Μάλιστα ήταν τόσο λυπημένη που φαινόταν να μην βλέπει γύρω της και να μην προσέχει την καλύβα, ούτε και την οικοδέσποινα. Κάθισε παράμερα σε ένα ρυάκι και συνέχισε να κλαίει με λυγμούς. Η μάγισσα επέστρεψε στο καζάνι της, και ήλπιζε ότι σύντομα η κοπέλα θα ηρεμήσει και θα φύγει. Οι ώρες όμως περνούσαν και η κοπέλα δεν κουνιόταν από τη θέση της. Τα δάκρυα έπεφταν στο νερό, με δεν στέρευαν ποτέ. Η μάγισσα ένιωσε περίεργα, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε κάποιον που πονούσε τόσο, τόσο κοντά της. Πλησίασε στο ρυάκι και ξερόβηξε. Το κορίτσι δεν την πρόσεξε. Τότε δειλά δειλά την άγγιξε στον ώμο. Εκείνη, φοβισμένη γύρισε.
-Τι θες εσύ βρε κοπέλα και κλαις τόση ώρα; Δεν βλέπεις ότι έφτασες μέχρι την καλύβα της μάγισσας; Τι σε πείραξε τόσο που έχασες τα λογικά σου;
-Συγγνώμη ψέλλισε η κοπέλα και πνίγηκε και πάλι σε δάκρυα. Δεν ήθελα να ενοχλήσω. Απλά ήθελα να κρύψω τον πόνο μου απ’ όλους. Γιατί είναι ανόητος ο πόνος μου, και θα πουν οι άλλοι ότι έχω σαλέψει που κλαίω τόσο. Για μιαν αγάπη κλαίω.
-Αγάπη; Αγάπη λένε τα ξωτικά όταν ζουν μονιασμένα και τραγουδούν τη νύχτα. Αγάπη λένε οι νάνοι όταν μιλάνε για τη δουλείά τους στα ορυχεία με τις πέτρες. Η αγάπη πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο.
-Ευχάριστο; Μα καλά δεν αγάπησες ποτέ σου εσύ;
-Νομίζω ότι αγαπάω το δάσος και την καλύβα μου και τα βότανα μου. Τα έχω συνηθίσει και είναι μα ζωή μαζί μου.
-Η αγάπη δεν είναι απλά συνήθεια.
-Αγαπάω και μένα γιατί ζω όπως θέλω και δεν στερώ τίποτα από τον εαυτό μου
-Μα η αγάπη δεν είναι ικανοποίηση η εγωισμός.
-Αγαπάω το ρυάκι που μου δίνει νερό και τις βατομουριές γιατί με κερνάνε βατόμουρα.
-¨όχι, όχι η αγάπη δεν είναι ούτε εξάρτηση.
-Και τι είναι τότε;
- Είναι σαν να κοιτάς τον ουρανό και να τον αγαπάς που βγάζει αστέρια μες τη νύχτα.
-Τι δύσκολα που είναι όλα αυτά! Και τι ωραία…Ζηλεύω πολύ, θέλω να αγαπήσω.
-Μην ζηλεύεις τόσο. Δεν βλέπεις πως είμαι τώρα; Η αγάπη λένε είναι γλυκιά και πικρή μαζί. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πικρίζει. Για να αγαπήσεις πρέπει να δίνεις το πιο πολύτιμο που έχεις.
-Αφού όμως η αγάπη είναι τόσο σημαντική για τους ανθρώπους δεν καταλαβαίνω γιατί κρύβεσαι. Νομίζω ότι κανείς δεν θα σε αδικούσε
-Κάνεις λάθος. Οι άνθρωποι έκρυψαν την αγάπη βαθιά μέσα τους πια. Δεν μιλάνε για αυτήν για να μην θυμούνται τον πόνο. Δεν μιλάνε για να μην παραδεχτούν πως ξεφεύγουν από τα όνειρά τους, πως ζουν μέσα στη μιζέρια, πως αρκούνται στα λίγα. Εγώ είμαι μικρή ακόμα, δεν φοβάμαι τίποτα από αυτά γι' αυτό κλαίω τόσο, αλλά οι άλλοι θα γελάνε μαζί μου.
Η μάγισσα μετά από αυτήν την κουβέντα αναρωτήθηκε αν μπορούσε να φτιάξει ένα φίλτρο, που να δημιουργεί την αγάπη. Ήθελε και η ίδια να δοκιμάσει πως είναι να αγαπάς. Έβαλε κάθε λογής συστατικά, μα δεν κατάφερνε τίποτα ούτε με δάκρυα από ανθρώπους που αγάπησαν, ούτε με φτερά ξωτικών ούτε με τα πέταλα τριαντάφυλλων. Η μάγισσα δεν ήξερε τι άλλο το πολύτιμο μπορεί να δώσει, και σε ποιον θα πρέπει να το δώσει.
Οι μέρες κυλούσαν και ένα βράδυ συνάντησε στο δάσος έναν άντρα. Κανείς θα έλεγε πως ήταν ένας συνηθισμένος άντρας, αλλά για τη μάγισσα σαν να έλαμπε ολόκληρος.
Κείνο το βράδυ κοίταξε τον ουρανό και ήθελε να τον ευχαριστήσει για τα αστέρια που έβγαλε. Ο άντρας εκείνος δεν ήξερε ποια είναι η μάγισσα, ούτε και τον ένοιαζε. Ούτε ο ουρανός τον ένοιαζε, γιατί είχαν αστέρια τα μάτια της.
Δυστυχώς όμως η μάγισσα ήξερε ότι δεν μπορούσαν να μείνουν μαζί, γιατί εκείνος ήταν άνθρωπος ενώ εκείνη μάγισσα. Αν μάθαινε τι ήταν θα φοβόταν ίσως, αλλά ακόμα και να τη δέχονταν πως θα ζούσαν ανάμεσα στους ανθρώπους; Δεν μπορούσε λοιπόν να τον αγαπήσει, όσο και αν ήθελε.
Τότε η μάγισσα πήγε κοντά στο ρυάκι και έκλαψε, όπως ακριβώς κείνη η κοπέλα που συνάντησε. Κοίταξε την αντανάκλαση της στο νερό και είπε:
-Αν μπορούσα να τον αγαπήσω μόνο…και ας μην είχα τίποτα, ας μην υπήρχε το δάσος η καλύβα, ας μην ήξερα για τα ξωτικά και τα βότανα. Θα έδινα ότι έχω για να είμαι απλά μια γυναίκα που μπορεί να αγαπήσει.
Της φάνηκε πως πέρασε μια ρίγη από το νερό. Μετά από λίγο μια σκιά πάνω στην επιφάνεια. Ήταν εκείνος που στεκόταν πίσω της.
-Δεν θέλω να δώσεις τίποτα. Μόνο να μ’ αγαπάς….
-Μα…πήγε να του εξηγήσει εκείνη και τότε κατάλαβε ότι δεν χρειάζεται να μιλήσει άλλο. Μα σ’ αγαπάω….
