Μεγάλωσα μικρή

Σήμερα το μπλογκ αυτό ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής. Κάποια στιγμή το είχα πάρει απόφαση να το διαγράψω...και ο μόνος λόγος που σώθηκε είναι γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ένα κουμπάκι για να το σβήσω, και έπρεπε να διαγράφω κάθε ανάρτηση ξεχωριστά. Επειδή λοιπόν ήταν χρονοβόρα διαδικασία, είπα να το αφήσω για άλλη φορα. Και τελικά αποφάσισα να μείνει. Γιατί ήθελα ευθύς εξαρχής να το διαγράψω? Γιατί διάβασα το σχόλιο της Ναταλίας που με έκανε να συνέλθω λίγο από το ντελίριο και το παραλήρημα που ζόυσα, να επιστρέψω στον πραγματικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι δεν ασχολούνται ολημερίς με την ανάλυση των συναισθημάτων τους, δεν κάνουν την τρίχα τριχιά και τελοσπάντων δεν κολλάνε σε ένα μεγάλο εγώ, ένα ακόμα μεγαλύτερο ΑΥΤΟΣ και όλα τα συναφή.Ναταλίτσα ίσως να απορήσεις πως τα εξήγαγα όλα αυτά από το σχόλιο σου,αλλά με έβαλε να σκεφτώ μια φράση σου. Οτι βρίσκεσαι 10 χρόνια μπροστά από τη φάση που περνάω. Συνειδητοποίησα οτι αυτό που τώρα για μένα φαντάζει τεράστιο, σε 10 χρόνια μπορεί και να μην το θυμάμαι καν. Γιατί λοιπόν να το κουράζω?

Πάντως σκεφτόμουν και κάτι άλλο Ναταλία. Μου θύμησες λίγο την αδελφή μου, που είναι περίπου στην ηλικία σου. Και σκέφτηκα οτι από μωρό ανγαζόμουν να μεγαλώνω γρήγορα, πολύ γρήγορα. Κάτι η αλλαγή της χώρας δυο φορές, κάτι οι γονείς που δούλευαν πολλές ώρες, κάτι οτι για παρέα είχα την 9 χρόνια μεγαλύτερη αδελφούλα μου. Πάντα έτρεχα. Και τελικά γυρνούσε η ίδια η αδελφή μου και μου έλεγε στάματα να κάνεις αυτό, αυτό δεν είναι για την ηλικία σου, τι ξέρεις εσύ. Και παντα διεκδίκούσα να έιμαι ίση με αυτήν, αλλά με περνούσε ένα κεφάλι σε όλα. Πολύ λογικό. Τελικά όταν πήγε να ζήσει μόνη, εγώ μεγάλωσα ακόμα πιο απότομα. Γιατί είχα τώρα διπλό ρόλο, τον δικό μου και τον δικό της.Έχω δυο γονείς με όλες τις παραξενιές τους, που κακά τα ψέμματα έιναι λίγο χαμένοι σε μια χώρα που όσο καλά και αν τους δέχτηκε, δεν έγινε πατρίδα. Που είναι υποχρεωμένοι να δίνουν κάθε μέρα αγώνα για να μιλήσουν μια γλώσσα που έμαθαν στα 40. Πού καμιά φορά ρωτανε το παιδί τους για την ορθογραφία των λέξεων. Δυο άνθρωποι με διδακτορικά, που αρκούνται σε πολύ λιγότερα από οτι αξίζουν. Και εγώ είμαι κάπου στη μέση, προσπαθώντας να επιταχύνω τον χρόνο. Να τους προστατέψω όπως μπορώ . Είναι παράλογο αλλά αισθάνομαι υπέυθυνη για αυτούς. Στα 18 μου. Εν τέλει παλεύοντας να μεγαλώσω δεν μεγάλωσα. Έμεινα παιδί.Ένα παιδί που χρειάζεται άπειρες αγκαλιές .Ένα παιδί αφελές πολλές φορές. Που φοράει μια μάσκα καμιά φορα να κρυφτεί , γιατί έξω πρέπει να είναι ενήλικας. Και αυτή η μασκα είναι άσχημη, ψέυτικη, κρυα. Μεγάλωσα μικρή μάλλον αυτό φταίει...:)