Θα περιμένω...

Να που μπήκε και μένα η αγάπη μου σε αναμονή. Υπομονή είναι το μόνο που μου μένει να λεω και να ξαναλέω μήπως το βάλω τελικά μέσα μου. Και να δείχνω χαρούμενη στους γύρω, όσο μπορώ, για να μην υποψιαστούν την αδυναμία μου. Μια βλακεία είναι η θητεία, και αυτό είναι που εμ εξοργίζει απελπιστικά πολύ. Άδικα κουράζονται και ταλαιπωρούνται τόσοι άντρες για ένα χρόνο. Δεν μπορώ όμως να κάνω και τίποτα ουσιώδες πέρα από το να στηρίζω, να ηρεμώ και να αγαπάω στην τελική. Ίσως και κάποια ταξιδάκια, για να αποδείξω στον εαυτό μου οτι αυτό που σου λείπει τόσο πολύ από έναν άνθρωπο μπορεί να μην είναι οι πιο ανεπάναλιπτες στιγμές που ζήσατε, αλλά απλά η αγκαλιά του. Το γλυκό του βλέμμα.
Είναι μόλις η αρχή, και είμαι ακόμα σε πολύ δύσκολη φαση. Αλλά καταλαβαίνω οτι η αγάπη δεν μετριέται ούτε σε φιλιά, ούτε σε λόγια. Μετριέται σε πράξεις. Γι'αυτό θα κάνω το καλύτεπο που μπορώ και για τους δυο μας, και αν κάποτε δεν αντέχω έχω αρκετά τετραδιάκια, όπου μπορώ να καταχωνιάσω τον πόνο μου να γίνει λέξεις, και ύστερα να τον διώξω μακρυά.