Πέρασαν ήδη 3 μήνες θητείας. Έχω ανάγκη να κάνω έναν απολογισμό, για να καταλάβω που πάμε. Εγω; έγινα πιο δυνατή μάλλον...αν η αναισθησία σε πράγματα που με έκαναν κομμάτια λέγεται δύναμη.Μπορεί να είναι και μια υποσυνειδητη αντίδραση του οργανισμού μου, που κουράστηκε , σωματικά πλεον να ζει μια αίσθηση ημιτέλειας. Μπορεί και να λέγεται απλά συνήθεια όλο τούτο...
Εσύ; συνεχίζεις να είσαι ο εαυτός σου, ο υπεράναθρωπος που ξέρω καλά, που όλα τα αντιμετωπίζει μόνος του, που δεν χρειάζεται κανέναν και τίποτα. Μα γιατί μου απαγορεύεις και μένα να χρειάζομαι; είναι κακό να σε χρειάζομαι; Τελοσπάντων, ίσως είσαι λίγο πιο απόμακρος δεδομένων των συνθηκών. Αχ αυτές οι συνθήκες...με έχουν αποτρελάνει. Ξένη νιώθω στη ζωή σου λόγω των συνθηκών. Εγώ που πάντα ήθελα να έιμαι δίπλα, κοντά , εκεί. Τώρα έγινα ένα συμπλήρωμα θητείας. Και συ λες να μην ανησυχώ...οι συνθήκες.Μάτια μου, μάτια μου....να ξέρες μόνο πόσα πράγματα χωράνε μέσα σε ένα τηλεφωνικό μου σ'αγαπώ...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Απολογισμός φυσικά.
Δεν υπάρχει λόγος να απολογείσαι για αυτό που είσαι μήτε για αυτό που αισθάνεσαι.
Η θητεία όσο κι αν έχει γίνει ευκολότερη σε σχέση με το παρελθόν , δεν παυει να είναι θητεία και να παίζει με το μυαλό και τις αντοχές μας.
Υπομονή λοιπόν και να θυμάσαι πως κερδίζουμε πολύ περισσότερα εάν αφήνουμε αυτόν που αγαπάμε ν ανασαίνει...
Ένα πνεύμα
Οι μήνες της θητείας περνάνε πολύ πιο γρήγορα απ'όσο φαντάζεται κανείς! Οι μέρες περνάνε δύσκολα...
Όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο, έτσι είναι.
Όμως οι περισσότεροι όταν έχουν κάτι που να τους βαραίνει, προτιμούν να το περάσουν μόνοι τους, παρά να αφήσουν πρόσωπα που αγαπάνε να στεναχωριούνται μαζί τους. Αυτό τα κάνει όλα πολύ χειρότερα!
Να το προσέχεις και να το αγαπάς το φανταράκι σου! Μη το ξεχνάς, και να του τηλεφωνείς όσο πιο συχνά μπορείς! Ίσως να μη σου το λέει... μα σε χρειάζεται κι αυτός!
Και κουράγιο... χαμπάρι δε θα πάρεις πότε θα περάσουν οι μήνες... :)
Οχυρώθηκε πίσω από τη στολή για να μην τον πονούν τα έξω από αυτή.
Δύσκολη η θητεία για εκείνους που μένουν πίσω, είναι σαν τη μηχανή που ο οδηγός βλέπει τον κίνδυνο ενώ ο συνοδηγός εξακολουθεί να ζει στην άγνοια.
Μοιάζει να δυστυχεί το σ’ αγαπώ πάνω στο χρώμα της παραλλαγής.
Το δύσκολο είναι στις επιστροφές, στις άδειες.
Πρέπει να βρει τρόπο ώστε να μην αφεθεί εξολοκλήρου στο δικό σου χάδι γιατί πρέπει να επιστρέψει.
Το τραγικό είναι πως δεν το καταλαβαίνει, λίγο πιο απότομες οι κινήσεις έχουν γίνει, περισσότερα τα ξεσπάσματα…
Σηκώνει μεγάλη συζήτηση το θέμα.
Είναι ότι πιο αληθινό έχω διαβάσει.
Σ’ ευχαριστώ.
poly omorfo!
Dyskoles meres kai i agapi tis kanei dyskoloteres...alla den exei kai noima an ola einai rodina:))
Post a Comment